Brief aan het meisje in mezelf

Hoe raar.

Ik stond deze week op het punt om bij je weg te gaan. Ik had er plots geen zin meer in. Je weet dat ik al langer dan vandaag naar een oplossing zoek om de groen­ogige demonen in mijn hoofd het zwijgen op te leggen, en dat ik daar – ook al merkt niemand het – heel hard mijn best voor doe. En vorige week op een avond – ik was wat aan het knut­selen – doemde het plots als een zalig­makend licht in me op: ik ga je verlaten.

Het idee was er zo onver­wachts en onver­hoeds gekomen dat ik er van schrok en het liet me die nacht niet meer los, waardoor ik maar weer de slaap niet kon vatten. Weet je nog, dat ik je toen ’s morgens zei dat ik de slaap niet kon vatten omdat ie te snel was en steeds weer aan mijn zwe­terige handen ont­glipte? Daar was natuurlijk niks van waar. Ik lag te pie­keren. Je ver­laten. Het is de enige oplossing. De enige juiste oplossing. De verlossing.

Brief aan het meisje in mezelf.

Maar een week later weet ik het weer allemaal niet meer. Als ik door het raam kijk en de bergen zie en de besneeuwde toppen dan rea­liseer ik me hoe onge­looflijk gelukkig ik kan zijn. En dan kijk ik naar The Wizard of Oz (ik moest wenen als een kind toen Dorothy ein­delijk terug naar huis kon) en dan luister ik naar Charlie Haden en naar Sigur Ros en naar the Silver Mt. Zion Memorial Orchestra en dan kan ik van pure esthetiek wel klaar­komen (pardon my french maar dat is echt hoe het voelt). En dan denk ik dat ik het wel allemaal zal aan­kunnen. Dat ik de slaap wel zal kunnen vatten als ik dat echt wil. Dat ik weet wat ik met je aanmoet. En met de groen­ogige demonen. En dan wil ik niet weg. Dan wil ik blijven ondanks alles. En met je praten. Je voelen je zien je ruiken. Zien hoe je je ogen sluit en mijmert. En voelen dat ook jij die berg­toppen ziet. En dan kan ik weer even verder. Een paar cen­ti­meter maar. Dat is soms genoeg. Meestal niet maar soms wel.

Gelukkig

Liefs, Yuri -