• Wannes Daemen

Wie dit leest, gaat dood

Een groepje mensen waadde in een vreemd land doorheen een brede maar kalme rivier in de jungle. Ofschoon de plaat­se­lijke medi­cijnman hen had gewaar­schuwd voor allerlei demo­nische gevaren en val­strikken, waren ze toch aan de over­tocht begonnen. Na enkele dagen begonnen vrienden van hen zich ongerust te maken omdat de trekkers nog steeds niet terug waren van hun trip. Na een zoek­actie – die niet lang duurde – werd het groepje terug­ge­vonden op een open plek in het bos. Ze stonden allemaal stijf rechtop met hun armen links en rechts gebogen en som­migen van hen waren kaal­ge­schoren. Maar allemaal waren ze dui­delijk reeds enkele dagen dood. Ze werden mee­ge­nomen naar een plaat­selijk hos­pitaal voor een licha­melijk onderzoek, maar er werd niets vreemds gevonden. Allemaal waren ze een natuur­lijke dood gestorven. Het enige wat voor de dokters niet echt dui­delijk was, waren de kleine lit­tekens in de hals van sommige leden van de groep. Het waren kleine krasjes die niet op erge ver­won­dingen duidden, maar het feit dat een groot aantal van de trekkers er in zijn of haar hals had, werd enigszins vreemd bevonden. Na onderzoek werden de lichamen van de onge­luk­kigen gere­pa­trieerd, naar hun res­pec­tieve families gebracht en begraven.

Zo wordt dit verhaal althans verteld in de streek waar het drama plaatsvond. De legende wil bovendien, dat iedereen die het verhaal te horen krijgt aan gru­we­lijke pijnen zal komen te sterven, en wel recht­op­staand. De weinige gevallen die als even­tuele bewijs­grond voor deze legende kunnen dienen, zijn – weten­schap­pelijk gezien – nooit opge­helderd. Er is dus klaar­blij­kelijk niets te doen aan deze dode­lijke, verbaal over­ge­le­verde ket­ting­brief. Laten we hopen dat er een dag komt waarop alle mensen die het verhaal kennen hun pijp aan Maarten geven voordat ze het kunnen verder vertellen.

Vaarwel…

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *