Wie dit leest, gaat dood
Een groepje mensen waadde in een vreemd land doorheen een brede maar kalme rivier in de jungle. Ofschoon de plaatselijke medicijnman hen had gewaarschuwd voor allerlei demonische gevaren en valstrikken, waren ze toch aan de overtocht begonnen. Na enkele dagen begonnen vrienden van hen zich ongerust te maken omdat de trekkers nog steeds niet terug waren van hun trip. Na een zoekactie – die niet lang duurde – werd het groepje teruggevonden op een open plek in het bos. Ze stonden allemaal stijf rechtop met hun armen links en rechts gebogen en sommigen van hen waren kaalgeschoren. Maar allemaal waren ze duidelijk reeds enkele dagen dood. Ze werden meegenomen naar een plaatselijk hospitaal voor een lichamelijk onderzoek, maar er werd niets vreemds gevonden. Allemaal waren ze een natuurlijke dood gestorven. Het enige wat voor de dokters niet echt duidelijk was, waren de kleine littekens in de hals van sommige leden van de groep. Het waren kleine krasjes die niet op erge verwondingen duidden, maar het feit dat een groot aantal van de trekkers er in zijn of haar hals had, werd enigszins vreemd bevonden. Na onderzoek werden de lichamen van de ongelukkigen gerepatrieerd, naar hun respectieve families gebracht en begraven.
Zo wordt dit verhaal althans verteld in de streek waar het drama plaatsvond. De legende wil bovendien, dat iedereen die het verhaal te horen krijgt aan gruwelijke pijnen zal komen te sterven, en wel rechtopstaand. De weinige gevallen die als eventuele bewijsgrond voor deze legende kunnen dienen, zijn – wetenschappelijk gezien – nooit opgehelderd. Er is dus klaarblijkelijk niets te doen aan deze dodelijke, verbaal overgeleverde kettingbrief. Laten we hopen dat er een dag komt waarop alle mensen die het verhaal kennen hun pijp aan Maarten geven voordat ze het kunnen verder vertellen.
Vaarwel…