Sprook (2)
Ik wandelde gisteren door het bos. Om een beetje te verluchten ga ik regelmatig in het bos wandelen. Ik wandel dan zomaar wat aan, zonder echt te weten waar naartoe. Vaak gebeurt het dan dat ik verdwaal. Heel erg of maar een beetje, dat hangt er van af. Gisteren wandelde ik door het bos en ik verdwaalde een beetje. Ik kwam aan een open plek met een bankje en zette me neer om wat uit te rusten en na te denken over een mogelijke ontsnappingsroute. Na een tijdje – ik kwam er niet uit – besloot ik gewoon verder te wandelen. Geen enkel bos is oneindig en ik moest uiteindelijk toch wel ergens uitkomen. Net toen ik weer wou vertrekken, begon onder mijn voeten de aarde vervaarlijk te trillen. Angstig sprong ik opzij en een fractie van een seconde later zakte de grond met een doorsnee van ongeveer twee meter in de diepte en in het ontstane gat ontwaarde ik een naakte dame met een spade. Ze keek me even onbegrijpend aan en verontschuldigde zich toen voor het ongemak. Toen kwam ze uit het gat en liep enkele meters verder het bos in waar ze gezwind aan een nieuw gat begon te graven. Ik bleef nog een tijdje gefascineerd toekijken. Toen wandelde ik in een willekeurige richting verder tussen de bomen. Ik heb uren en uren gezocht totdat ik dodelijk vermoeid was, maar een uitweg heb ik nooit gevonden.