Kubus

Ik heb zitten denken rond een kwestie die vele staats­hoofden, rege­rings­leiders maar ook filo­sofen en weten­schappers doorheen de eeuwen niet heeft los­ge­laten, met name de pro­ble­matiek der wereld­vrede en hoe die con­creet te bereiken. Dui­zenden, mil­joenen mensen zijn reeds opge­offerd, hon­derden koppen hebben zich gebroken en nog veel meer oor­logen en veld­slagen hebben zich vol­trokken terwijl men op het ach­terplan de her­senen kon horen kraken van hen die oplos­singen moesten bedenken. En nog nooit is er iemand in geslaagd er een eind aan te maken, nog steeds gaat het offeren, het kraken en het veld­slagen door, en nog steeds kan men niet spreken van algehele wereld­vrede. Je begint op den duur te twij­felen of het nog wel haalbaar is en of we met zijn allen geen opblaasbare witte duif ach­ter­na­hollen, op weg naar een gigan­tisch lucht­kasteel. Ook ik heb her­haal­delijk getwijfeld tijdens mijn nach­te­lijke over­pein­zingen, maar uit­ein­delijk heeft de waarheid in deze de illusie met rasse schreden inge­haald, en is de oplossing in zicht. Jazeker beste vrienden, de sleutel tot algehele wapen­stil­stand en wereld­vrede is gesmeden en meer­be­paald in de smidse van mijn geniale gedach­ten­keuken. Het is zoals gewoonlijk met geniale ideeën zo simpel als het groot is, en als ik het zelf niet zou bedacht hebben, zou ik het amper geloven. Maar het kan. Het bestaat en het is mogelijk. Het tover­woord in deze materie is Kubus. Dat helpt u waar­schijnlijk geen duim­breed op gang, maar sta me toe een en ander te ver­dui­de­lijken. Zoals u weet is de aarde een bol­vormige planeet. Bij mijn weten zijn er in het uni­versum enkel bol­vormige pla­neten, dus echt uniek kun je die van ons niet noemen. Pyt­hagoras en later Coper­nicus ris­keerden lang geleden al het intrekken van hun rij­bewijs door te beweren dat je niet in een oneindige afgrond zou storten als je tot aan de horizon zou rijden, maar dat je inte­gendeel gewoon – als je genoeg getankt had ten­minste – terug bij start zou komen waar je dan een beurt kon over­slaan. Maar onder­tussen is het onweer­legbaar gemeengoed geworden dat het grote gan­zenbord van het leven zich op een bil­jartbal afspeelt en niet op de bij­ho­rende tafel. Er is geen hond zo dom om daar nog aan te twij­felen, tenzij dan mis­schien de Chi­huahua, maar die is dan ook veel te klein om de horizon te kunnen zien. Enfin, we dwalen af. De aarde is rond en ik beweer dat daar de pro­blemen beginnen. Het gevolg van wonen en leven op een bol is dat je heel moeilijk grenzen of afba­ke­ningen kunt vast­leggen. Iedereen pro­beert dat wel en vaak zeer hard­nekkig, maar uit­ein­delijk lopen we toch maar allemaal door en over elkaar, ik denk dat iedereen het daar mee eens is. We mogen onze medemens nog zodanig afschrikken met prik­kel­draad of gewapend beton of zelfs door het ver­minken van elkaars kroost of live op CNN hele volks­stammen ver­krachten, maar uit­ein­delijk zal niemand ons beletten gewoon even om te lopen en te gaan en staan waar we willen. En dat is natuurlijk maar een zootje. Zo kan het niet verder. We lopen elkaar onder de voet en niemand kan nog rustig zijn krant zitten te lezen zonder de angst voor een invasie of een staats­greep door een allochtone bis­schop. Het spreekt vanzelf dat de mens voor een vredig bestaan nood heeft aan structuur en hoe gaan we die structuur in godsnaam bereiken als onze eigen biotoop, onze habitat, het fun­dament van ons welzijn niet eens een beetje geor­ga­ni­seerd is. Toen de Schepper besloot om een heelal in elkaar te knut­selen, vond hij het waar­schijnlijk heel gemak­kelijk om gewoon wat bol­letjes te rollen, en dat neem ik hem niet kwalijk – arbeid moet nog steeds ren­deren – maar het ware volgens mij toch beter geweest als hij iets meer moeite had gedaan en bij­voor­beeld blokjes of balkjes had geboet­seerd. Op die manier ver­krijg je namelijk bij voorbaat gestruc­tu­reerde hemel­li­chamen en is het nog slechts een kwestie van de juiste indeling. En omdat tot nu toe nog niemand met die indeling is begonnen, zou ik er eentje willen voor­stellen. Na rijp beraad lijkt de meest eco­no­mische en voor iedereen voordeel bren­gende oplossing volgens mij de volgende:
(Stel. Dit is allemaal hypo­the­tisch uiteraard. Ik wil gerust de eer van het the­o­re­tische denkwerk op mij nemen, maar het spreekt vanzelf dat we voor de prak­tische ver­we­zen­lijking de handen in elkaar moeten slaan.)
De aarde wordt een kubus. Hoe dat precies dient aan­gepakt te worden, laat ik over aan inge­nieurs en spe­ci­a­listen ter zake, maar eens we die nieuwe vor­me­lijkheid bereikt hebben, zal ik mij vrij­willig opwerpen om de wereld­be­volking netjes in te delen in zes cate­go­rieën, vermits een kubus ook zes vlakken heeft, mocht u dat nog niet zijn opge­vallen. Ik zal vanaf nu even rede­neren alsof de aarde stil­hangt in de ruimte, om de com­mu­ni­catie te ver­een­vou­digen. Ik kan dan spreken van het bovenste en het onderste vlak, het voorste en het ach­terste vlak, en de twee vlakken links en rechts. Het spreekt vanzelf dat deze indeling geen hië­rar­chische voorkeur inhoudt, vermits de aarde in wer­ke­lijkheid rondjes draait. Goed, als volgt graag: Op het bovenste vlak zetten we alle mannen, op het onderste vlak alle vrouwen. Links zetten we alle hypo­crieten, rechts alle lelijke mensen. Vooraan zetten we alle stinkend rijke mensen die te lui zijn om iets nuttigs met hun centen te doen, en ach­teraan ten­slotte zetten we alle ambe­tan­te­riken. Een rigide doch een­voudige en een­duidige indeling, die het toe­wijzen van de juiste cate­gorie niet al te moeilijk zal maken. Bovendien, en dit is zeer belangrijk, wordt er binnen in de kubus een tunnel geïn­stal­leerd die ver­trekt bij de mannen en eindigt bij de vrouwen, of vice versa zo u wil. In het mid­delpunt van de kubus zal dan een ruimte, een kamer komen die via de tunnel aan weers­zijden met de bui­ten­wereld in ver­binding staat. De functie van die bin­nen­ruimte is de eenvoud edoch eveneens de essentie zelve: con­ceptie. Op gere­gelde tijd­stippen wordt er vanop het man­nenvlak en vanop het vrou­wenvlak een vrij­wil­liger naar binnen gestuurd die samen een nako­meling zullen ver­wekken. Na negen maanden wordt de verse boreling terug naar binnen gebracht, waar hij tot zijn acht­tiende zal opgevoed worden door gedi­plo­meerde ver­pleeg­sters en opvoed­sters. Op zijn acht­tiende ver­jaardag wordt dan door een raad der wijzen – recht­streeks ver­kozen in het land van de lelijke mensen – beslist in welk werelddeel hij of zij zal mogen gaan wonen. Dat zal meestal het deel van de ambe­tan­te­riken zijn – hoe zou u zelf zijn als u achttien jaar van uw leven in één ruimte moet door­brengen – maar dat deel is dan ook de enige plek op de wereld waar openbare lynch­par­tijen nog bij wet zullen toe­ge­laten worden, dus zo houdt die bevol­kings­groep zichzelf in stand. Het beschreven toe­wij­zings­systeem heeft ook als zeer groot voordeel dat na zekere tijd de stinkend rijke mensen die te lui zijn om iets nuttigs met hun centen te doen vol­ledig zullen uit­sterven omdat er binnen in de kubus niks te ver­dienen valt, en het erf­recht uiteraard afge­schaft is. Dat werelddeel kan dan door de vrouwen inge­palmd en ont­gonnen worden, want vrouwen zijn er nooit genoeg.
Het door mij uit­ge­werkte systeem zal zonder twijfel traag uit de start­blokken strom­pelen en menigeen zal onte­vreden zijn met de hem of haar toe­ge­wezen wereld­ca­te­gorie, maar op termijn zullen relaties en con­flicten zich sta­bi­li­seren en zal een­ieder een aan de nieuwe biotoop aan­ge­paste levens­wijze ont­wik­kelen, waardoor er uit­ein­delijk – en daar draait het toch allemaal om – rust en vrede zal ontstaan.
Enzo­voort enzoverder.