Daniil I love you

Er was eens een man die naast zijn vrouw aan tafel zat. Ze zeiden beiden niets, zowel de man zei niets als de vrouw, en samen zeiden ze nog minder. Plot­seling sloeg de man met zijn vuist zijn vrouw zo hard in het gelaat dat het bloed haar uit de tanden spoot. Hij sloeg haar nog­maals en ging toen naar het fornuis om acht kote­letten te bakken die hij allemaal opat. 

Maar nog veel inte­res­santer is dit. Terwijl de man stond te bakken, sloop zijn vrouw stil naar hem toe en sloeg hem met een koe­kepan drie maal hard op zijn kanis. Ze her­haalde deze han­deling enkele malen en toen ging de bel. Ze ging opendoen en het was haar goede vriendin Niko­la­je­vna­ja­na­ja­nadra Mikailovrinivinizinivrinivitsj.

Maar dat doet allemaal niets ter zake. Veel belang­rijker is dit. Terwijl de vrouw de deur ging opendoen, at de man zijn acht kote­letten op. Toen hij daar mee klaar was, wan­delde hij langs de zijkant naar de voortuin van het huis, alwaar zijn vrouw met haar goede vriendin Niko­la­je­vna­ja­na­ja­nadra Mika­ilo­vri­ni­vi­ni­zi­ni­vri­ni­vitsj stond te kletsen. Hij nam de tuin­ka­bouter die naar goede gewoonte nog steeds in het midden van de voortuin stond te pronken, en sloeg hem aan dig­gelen op het hoofd en de schouders van Niko­la­je­vna­ja­na­ja­nadra Mika­ilo­vri­ni­vi­ni­zi­ni­vri­ni­vitsj. Toen hij daar mee klaar was, deed hij het­zelfde bij zijn vrouw en daarna deed hij het nog tweemaal. Toen wan­delde hij door de open­staande voordeur weer naar binnen, liet die laatste open­staan en ging in de woon­kamer wat naar tele­visie liggen kijken. Het was een debat­pro­gramma over het Wij­negem Shopping Center. Het inte­res­seerde hem geenszins, maar een mens kan tegen­woordig toch niet voort­durend blijven jak­keren over programma’s die hij niet nodig heeft of die hem niet interesseren.

Maar dat is allemaal vol­strekt onin­te­ressant. Wat veel meer het ver­tellen waard is, is het vol­gende. Niko­la­je­vna­ja­na­ja­nadra Mika­ilo­vri­ni­vi­ni­zi­ni­vri­ni­vitsj en haar goede vriendin Carla Bocht­kramp stonden op een dag in de voortuin van die laatste te keu­velen te midden van vele scherven tuin­ka­bouter, toen Niko­la­je­vna­ja­na­ja­nadra Mika­ilo­vri­ni­vi­ni­zi­ni­vri­ni­vitsj plot­seling een idee kreeg. Laten we het huis van je man in brand steken, stelde ze aan Carla voor. Samen gingen ze naar de keuken, draaiden het gas­fornuis open, gingen weer naar buiten maar niet voordat ze alle ramen en bui­ten­deuren op slot hadden gedaan, wan­delden naar de grote markt en belden vanuit een tele­fooncel naar Carla’s echt­genoot met het vrien­de­lijke verzoek of hij een sigaret wilde opsteken. Enkele seconden later werd er in het dorp een vre­selijk luide knal gehoord en getuigen beweerden nog tot ver in de toe­komst dat ze die dag Karel Bocht­kramp door het luchtruim zagen klieven.

Maar dat is allemaal niet zo bijster indruk­wekkend, in tegen­stelling tot het vol­gende. Carla Bocht­kramp en haar goede vriendin Niko­la­je­vna­ja­na­ja­nadra Mika­ilo­vri­ni­vi­ni­zi­ni­vri­ni­vitsj wan­delden weg richting horizon, terwijl de zon langzaam onderging. Toen ze de horizon bijna bereikt hadden, viel Karel Bocht­kramp op hun hoofd en ze stierven nog lang en gelukkig.

Met dank aan Daniil Charms